Malinconico is een plek tussen was was en wat had kunnen zijn. Een zone waarin lichte donkerte en donkere lichtheid voelbaar worden.

In dit schermerige landschap dwaalt de melancholie zelf rond, in meerdere stemmen die aan het woord zijn. Hun universele neerslachtigheid kronkelt en evolueert en komt nooit in dezelfde hoedanigheid. Toch klinken deze personificaties van de melancholie in hun zoektocht naar een plek unisono: we willen mogen bestaan.

Kunnen we melancholie omarmen in plaats van te verdringen met medicatie of op te sluiten in instellingen of huiskamers? Interviews met verschillende mensen over hun specifieke verhouding tot melancholie vormen in dit werk de basis van een verslag dat, schemerend tussen abstractie en het concrete, de vele toestanden van melancholie aan het woord laat.