Er was eens (heel lang geleden) de Muide, een tropisch eiland vol mangobomen, exotische kruiden, en olifanten in verschillende tuinen. Het betoverende paradijs, omringd door azuurblauw water, wemelde van de levendige flora in dat rijk. 

Het huis aan de dijk van het strand was van de burgemeester van de Muide. Zijn naam was IDIS, zo luidde. Met zijn bolle buik, volle zwarte baard en felblauwe burgemeesterssjerp straalde hij charisma uit zonder woorden te uiten. Hij beheerste de taal van de fantasie die hij vloeiend kon fluiten. De wind inspireerde hem met zacht gefluister. 

Eigenaardig als hij was, hield hij graag pinguïns op een stuk ijs in zijn kamer als raadgevers voor Tropisch Beleid en Binnen-Eilandse Zaken. Zijn missie was het kweken van fantasie, dit als één van z’n dagdagelijkse taken. Het magische goedje zorgde ervoor dat de bevolking het leven heerlijk kon smaken. Er werd geleefd in geluk en harmonie. Het leek bijna een utopie, ongelooflijk ware het niet dat we het met eigen ogen zagen. 

Zijn schat aan fantasieën vulde duizenden kisten en zijn grenzeloze vrijgevigheid zorgde ervoor dat het terechtkwam bij alle kinderen. De kinderen speelden met zijn dromen en lieten hun eigen verbeelding bloeien, waardoor de Muide een magische plek werd waar dromen de werkelijkheid in konden groeien. Maar niet iedereen op De Muide deelde Idis’ liefde voor het eiland en nog minder voor de fantasie. Aan de rand van de Muide leefde de vroegere stadswachter in ballingschap, die geleerd was in alchemie. Diep in het Kapitein Zeppos bos, koesterde de kwaadaardige kluizenaar Sharr duistere bedoelingen ten huize. Met zijn smaragdgroene ogen en sissende stem probeerde Sharr de magie van het eiland voor eigen gewin te gebruiken. Hij hunkerde naar macht en geloofde dat door het hart van De Muide te overwinnen, hij de krachten die daarin schuilde kon misbruiken. 

Een waar tropisch paradijs maar de lucht werd stilaan grijs.. 

Op een noodlottige dag, terwijl het eiland baadde in de gloed van een stralende zonsondergang, onthulde Sharr zijn sinistere plan. Hij riep schimmige handlangers op om een boze vloek te verspreiden, die dreigde het eiland in eeuwige duisternis te laten verglijden. Idis werd heel erg ziek, hoorde de wind geen melodieën meer fluisteren als muziek, en zag dat de kisten zich niet meer vulden met fantasie. De ooit levendige bloemen verwelkten, de melodieën van tropische vogels verstomden en er daalde een sluier van intense wanhoop over De Muide, die we bijna horen konden. Mensen hun lach veranderde in een norse, koele blik als ijs. Kinderen speelden niet meer vrij en hun verbeelding werd even slap en smakeloos als brokken grijze brij.

Sharr wist wat hij deed, en smeedde het zwaard op zijn heetst. Alle fantasie was te vinden in zijn kisten, die hij exporteerde aan andere eilanden tegen gigantische woekerwinsten. Zo werd hij plots de rijkste en machtigste man van het eiland en liet hij zich omringen door een bende handlangers genaamd ‘de bataclan’. Hij misbruikte de kracht van fantasie door dromen van anderen te laten verdwijnen, en zo groeide de zijne.
De Muide bloedde. Het verloor zijn glans, potentieel en daarmee veel van zijn charme. En Idis, nog steeds ziek, kon het lot niet omarmen. 

De pinguïns op een stuk ijs in zijn kamer, gaven hem de raad om samen met Fanan de oorzaak van de miserie persoonlijk te achterhalen. Fanan was de dapperste krijger van de Muide, de slachter van draken en de enige persoon die het eiland kon wraken. Ze zeiden dat zijn naam te weinig werd uitgesproken in de gloriedagen, maar dat het tijd werd om hem de eer en erkenning te geven inzake het jarenlange waken over de verbeelding en fantasie van het eiland ter sprake. 

Idis volgde zijn raadgevers en zond persoonlijk een bericht, bijna poëtisch als een gedicht met bedankingen voor de jaren dienst en het vragen om het vervullen van zijn plicht. De oorkonde deed de ronde en bereikte Fanan in een stonde. 

Fanan had er zelf al genoeg van en trad op, want dagen zag hij mensen rond zich heen in het sop, afgedankt met zwarte wallen als drop. Kinderen die ooit straalden, huilden zich rot. En de ongelukkige volwassenen dronken alle dagen kannen met hop. 

Burgemeester Idis was ten einde raad en had moeite noch kosten gespaard, vergezeld door zijn beste krijger Fanan en gewapend met zijn zwaard, sprong hij op zijn volbloed Arabisch paard en ging hij op zoek naar de oorzaak oftewel de bezieler van alle kwaad. 

In de lucht rook Fanan meteen de alchemie. Hoe kon het anders zo snel gaan met de Muide, een hel geworden utopie? De wijze Fanan kwam toen met een plan; wat als burgemeester Idis de wind hoorde fluisteren buiten het vervloekte land? Dit zou hem weer inspireren en alle slechte magie verbreken, zijn ziekte genezen en het eiland weer zijn eerdere paradijselijke krachten toebedelen. De kinderen zouden weer met idis’ dromen kunnen spelen, verbeelding zou niet ontbreken en het kweken van fantasie zou weer eigen zijn aan deze streken. Alle andere landen zouden terug lichtjes verbleken in de schijn van het Muidense leven. 

In een trage galop reden ze op hun paard door het Kapitein Zepposbos en bespraken hun plannen. Het duo volgde de wind, maar Idis hoorde nog steeds geen gefluister. Verdacht geritsel in het duister alarmeerde de dappere ruiters. Fanan en Idis waren op hun hoede als duiven, en verstopten hun paarden in de struiken. Fanan fluisterde naar Idis en bleef zo stil mogelijk zitten om hun plan niet te fnuiken. 

Intussen bracht de spionerende bataclan Sharr op de hoogte van het pientere plan van Idis en Fanan. Met behulp van fantasie verzuurde Sharr de spieren van elk dier. De paarden van Idis en Fanan werden zwakker dan nat papier. Ze zakten in elkaar en Sharr ging stuk van vertier, terwijl hij de gebeurtenis volgde in een kristallen kubus die gevoed werd door fantasie. 

Fanan trok dieper in het bos en hoorde een dof geluid. “Hopelijk is Idis in orde” mompelde hij luid. Hij zag plots een grot belicht vanbinnen en een feest, wezenlijk buiten zinnen. “Hoe kunnen deze mensen op dit moment blij zijn?” had Fanan geuit. 

Hij kroop dichterbij en hoorde sierlijke spreuken en cryptische kreten. ALCHEMIE, natuurlijk! Hij kende de oorzaak en herinnerde zich maar één persoon die zo geleerd was in deze kunst: Sharr, de vroegere stadswachter die iedereen duchtte. Fanan kende Sharr enkel uit kinderlijke sages en kluchten. De legende van Sharr werd door ouders gebruikt als de boeman om kinderen aan te manen, te doen slapen of eten. Indien niet, zou Sharr je fantasie en dromen tijdens de nacht komen stelen. 

Fanan keerde snel terug en vond Idis verzwakt tussen de ingezakte paarden. Idis’ reserve aan inspiratie en fantasie werd stilaan weggezogen en dat kon zijn bolle lichaam niet verdragen. Idis werd steeds zwakker en Fanan vreesde zijn overlijden, hij moest snel iets doen om de slechte krachten te bestrijden. Ze moesten de grens oversteken via de Muidebrug, zo kreeg Idis hopelijk zijn inspiratie terug, kon De Muide helen en kon het eiland opnieuw zijn fantasie met de bevolking delen. Na even zwoegen en zweten droeg Fanan de burgemeester op de groene brug. Enkele meters voor de grens van de Muide verscheen Sharr met zijn bataclan van onder de brug in het zuiden, gevolgd door regenachtige buien. 

‘Ooh wee Fanan, stap niet verder en ik maak van jou mijn rijkste gezant, zelfs drieduizend generaties na jou zullen ze nog fantasie erven in dit land!’, riep Sharr. 

Fanan gaf geen gehoor en negeerde Sharr en zijn idiote koor. Hij zette zich schrap en was bereid, want het bleek al snel dat dit zou uitdraaien op een helse strijd. 

Met de laatste restjes kracht, wendde Fanan zich tot de lucht boven de Muide. Met een indrukwekkende roep, een symfonie van vastberadenheid en wanhoopsgeluiden, riep hij de wind op. De lucht trilde, de bries werd sterker en plotseling hoorde hij Idis zachtjes fluisteren. 

Met een krachtige beweging van zijn hand liet Sharr een golf van duistere energie op Fanan afkomen. Fanan ontweek behendig de donkere stralen en laadde zijn zwaard op met een gloed van zijn laatste portie innerlijke dromen. Razendsnel verscheen een vuurspuwende draak, uit het puntje van zijn zwaard was hij gekomen. 

Sharr liet een luid, sissend geluid horen, terwijl hij een schild van schaduwen creëerde om de aanval af te weren. De draak beukte met woeste vlammen tegen het schild, maar Sharr hield stand in de regen. Sharr weerde de aanval af met een vlugge beweging van zijn staf, en de twee stonden tegenover elkaar, oog in oog en wankel van kracht. 

Fanan, liet zijn zwaard behendig als een draaiende wervelwind door de bataclan snijden. Een voor een werden de handlangers verslagen, maar Sharr, onvermoeibaar, bleef duistere energie om hulp vragen. Oververmoeid en op het einde van zijn Latijn, bundelde Fanan in een laatste poging al zijn kracht en venijn. Hij liet een gloeiende aura om hem heen oplichten als een gewaad. Met een krachtige beweging van zijn zwaard doorbrak hij de duisternis van Sharr en raakte hem recht in het hart van het kwaad. Sharr, verblind door het licht, schreeuwde van woede en haat terwijl zijn duistere krachten de Muide verlieten met haast. 

Idis ademde plotseling luid in, alsof hij net de hemel van onder het water tevoorschijn zag komen. Hij voelde de inspiratie en fantasie weer door zijn aderen stromen. De Muide, eens gehuld in duisternis, werd overspoeld door een oceaan van kleuren en levendige dromen. De grauwheid verdween als sneeuw voor de zon en de kisten vulden zich opnieuw met fantasie als bron. Het volk begon weer te lachen, de kinderen speelden met hernieuwde verbeelding en het eiland herstelde zijn magische kracht als heling. 

Idis, hersteld en vol kracht, bedankte Fanan voor zijn moed en gelach. Samen keken ze toe hoe de Muide weer opbloeide tot het betoverende paradijs dat het eens was, waar dromen de werkelijkheid konden laten groeien, en waar geluk en harmonie een evidentie was om te voelen.