Mitch Van Landeghem schrijft in Voo?uit aan een monoloog over een onbenoembaar, maar onbedwingbaar verlangen naar geloof en de overweging dat geen enkele conventionele religie voldoende troost lijkt te bieden. Zeker vandaag. Over een persoonlijke maar ook breder gedragen, misschien zelfs politieke nood aan iets groters. Aan iets dat, net wanneer we uit elkaar gescheurd worden, overkoepelt. Een engel is een geloof, zegt Hannah in “Maar dan met vleugels en armen die je kunnen dragen. En kan ze je niet dragen? Zoek een ander.” Voor het schrijven van de tekst ontving Mitch een schrijfbeurs van Monty en De Nwe Tijd. In het voorjaar werkt hij verder in residentie in De Grote Post.