In haar praktijk zoekt Luna Demey op straat naar voorwerpen waaraan ze geen functie of betekenis kan toeschrijven. Deze methode omschrijft ze als ‘Spoenken’. Met deze ‘Spoenks’, die hun waarde hebben verloren doordat ze als rondslingerend afval worden beschouwd, maakt ze verzamelingen waaruit een nieuwe betekenis gegenereerd kan worden. Met een performance doet ze een poging om de dingen hun eigen verhaal te laten vertellen. Ze treedt hierbij op als mediator tussen publiek en voorwerp en ontmantelt de bijzonderheden van deze voorwerpen tijdens één grote kettingreactie.